12 apr Honderd dagen bij 22graden
De stand van zaken na de overstap van een baan in vast dienstverband naar consultant.
10 april – vandaag ben ik exact honderd dagen in dienst als consultant bij 22graden. Natuurlijk ben ik niet de eerste op de wereld die de stap maakt, en ik geloof dat het voor iedereen een spannende is.
De eerste drie maanden zijn voorbij gevlogen. Een mooi moment voor evaluatie, bezinning, reflectie, of zoals een van de bezoekers van een van de dagbestedingen me tijdens een jubileumfeestje vroeg: “Oe gaag ‘t nou?”
Natuurlijk mis ik de mensen van Groenhuysen. Zeker de eerste weken heb ik het gevoel gehad dat mijn doel was weggevallen, omdat ik niet meer bij de grote familie hoor. Een familie met een missie, waar ik trots op was en waar ik me op mijn plek voelde bij de doelgroep. En dat terwijl ik voor mijn eerste opdracht toch nog een aantal dagen per week op de locaties aanwezig ben. Maar ik probeer het missen van personen of een groep niet (meer) te koppelen aan hoe het gaat in mijn huidige functie.
Brene Brown heeft er onlangs een mooie beschrijving van gemaakt, waarvan de essentie hier een mooie parallel trekt: het verschil tussen “belonging” (vrij vertaald: verbinding maken) en “fitting in” (erbij horen). Wanneer je je eigenwaarde enkel afmeet aan de groep waartoe je jezelf rekent, kan dat ervoor zorgen dat je jezelf anders voordoet dan je werkelijk bent. Dit doe je, om niet teveel af te wijken van het beeld van de groep en niet teveel op te vallen. Ik citaar haar in het Engels:
“True belonging is the spiritual practice of believing in and belonging to yourself so deeply that you can share your most authentic self with the world and find sacredness in both being a part of something and standing alone in the wilderness. True belonging does not require you to change who you are; it requires you to be who you are.” (Brene Brown)
Ik geloof dat dit citaat ook voor mij opgaat. Ik merk dat ik anders ben gaan denken, anders ben gaan werken en anders tegen de wereld (op werkgebied dan) aan ben gaan kijken. Zonder me iets te hoeven aan trekken wat er (volgens mezelf) van me wordt verwacht. Het is een proces van volwassen worden, en het loskomen van het ouderlijk huis heeft me daarbij geholpen. Ik heb me bedacht wat daaraan heeft bijgedragen, en dus:
Een opsomming van wat ik heb verkregen…
Mijn bril is opgepoetst en het kleurtje is eraf. Zekerheid en voorspelbaarheid over de organisatie en mijn werk had zich vertaald tot een milde vorm van hospitalisatie. Dat is geen verwijt, geen klacht en vooral niemands schuld (behalve misschien de mijne). Ik kan nu met meer onbevangenheid en een scherpere blik naar organisaties en de ouderenzorg in het algemeen kijken. Als consultant heb ik de vrijheid om écht te denken wat ik vind en te handelen naar wat ik wil of goed vind.
De termen acquisitie en declarabel-zijn: en dat is in de praktijk lang niet zo’n drama als ik me had voorgesteld.
Een fijne, intelligente en betrokken club collega’s waar ik me aan kan spiegelen, aan kan optrekken en onwijs goed mee kan sparren. Maar ook waarbij ik tijdens de lunch op onze kantoordag het gevoel heb alsof ik toch weer thuis woon: links van me zit iemand in de bevroren (want in de vrieskou in de kelder gestaan) pot Nutella te hakken met een mes, er vliegt een hamburger over tafel, er is gekibbel over het indekken en afruimen van de tafel en tot overmaat van ramp eet iemand altijd pindakaas op brood omdat dat er thuis niet in komt (o wacht, dat was ik zelf). Kortom: Jan Steen is er niks bij and I love it!
Ik merk dat ik nu weet wat ik écht leuk vind om te doen. Ik kan scherp zijn op mijn talent en mijn kracht. En ik geloof dat ik ook nog achter ben gekomen wat dat is…
Benieuwd? Dan wordt het tijd voor een bakje koffie.
